In beginsel was de herbouw van de afgebrande woonboerderij op de oude locatie toegestaan op grond van de overgangsbepalingen van het eerste bestemmingsplan. Hierdoor is de herbouw in beginsel in overeenstemming met het ruimtelijke beleid. Daar staat tegenover dat de herbouw niet op de oude locatie, maar op een andere locatie heeft plaatsgevonden – buiten het bouwvlak dat het plangebied onder het eerste bestemmingsplan had – en dat [partij] uitsluitend hierdoor schade heeft geleden. Voor de herbouw op een andere locatie was geen beleid toepasselijk. Dat brengt met zich dat de ontwikkeling niet paste binnen het gedurende een reeks van jaren gevoerde ruimtelijke beleid.
7.9. Verder is geen sprake van een zeer ingrijpende planologische ontwikkeling die voor [partij] tot een uitzonderlijk hoge schade heeft geleid in verhouding tot de waarde van de woning. In dit opzicht is er een verschil met het geval dat heeft geleid tot de uitspraak van de Afdeling van 22 januari 2020 (ECLI:NL:RVS:2020:214). De omvang van de schade is geen reden om bij [partij] een lagere drempel van toe te passen.
7.10. Uit het voorgaande volgt dat het college onvoldoende draagkrachtig heeft gemotiveerd dat de omvang van het normale maatschappelijke risico niet hoger is dan het wettelijk forfait. De rechtbank heeft dat niet onderkend.
ABRS bepaalt NMR op 3%
ABRS 03-03/21 inzake Meierijstad (ECLI:NL:RVS:2021:431)
Noot: waardevermindering bedraagt hier 3,7% van de waarde van de woning en dat is volgens de Afdeling niet uitzonderlijk hoog. Zou het wel te kwalificeren zijn als uitzonderlijk hoog, dan is dat schijnbaar argument NMR te beperken.
Dat lijkt overigens enigszins strijdig met eerdere jurisprudentie van de Afdeling. De Afdeling overwoog eerder dat aan de criteria ten aanzien van afstand en aard en omvang van het nadeel geen zelfstandige weging (meer) toekomt. Verwezen wordt naar ABRS 1 juli 2020 inzake Bernheze (ECLI:NL:RVS:2020:1535) en eerder ABRS 10 oktober 2018 inzake Eindhoven (ECLI:NL:RVS:2018:3272).
